"Geduld en Dankbaarheid" is het beroemde boek van de edele Geleerde ibn al-Qayyim al-Jawziyyah, moge Allah hem genadig zijn. De Arabische titel van het boek luidt: "'Uddatu s-Saabireen wa Dhaakiratu sh-Shaakireen". Dit boek is een samenvatting van de originele Arabische versie. Samengevat behandelt dit boek de twee constanten die nodig zijn in de aanbidding en alle andere zaken om jouw Geloof, jouw Imaan, te kunnen verbeteren en perfectioneren. Geduld en dankbaarheid zijn de twee constaten die in dit boek in al hun vormen aan bod komen. Het bezitten van geduld is een Goddelijk Gebod dat meermaals aan ons is opgedragen in de Qur´aan. En in de Sahieh van Imaam al-Boekharie, moge Allah hem genadig zijn, staat de overlevering van de Profeet, vrede zij met hem, waarin hij zegt: "Er is geen beter geschenk dan geduld". Met behulp van geduld en door het bezitten van dankbaarheid jegens de Schepper, bereik je de toestand van de ware Moslim die tevreden is met alles wat Allah voor hem heeft voorgeschreven, het geduldig verdraagt en zonder de hoop op te geven dat hij de obstakels uit de weg kan ruimen die hem in Islamitische zin beperken of bedrukken. In dit boek leer je alles over hoe je een dankbare Dienaar van Allah moet zijn, hoe je geduld kweekt in je hart en ziel, welke soorten geduld er bestaan en welke soorten geduld prijzenswaardig of juist afkeurenswaardig zijn. Alle standpunten worden onderlegd met authentieke bewijzen uit de Qur´aan en Sunnah. De edele Geleerde ibnu Qayyim al-Jawziyyah, moge Allah hem genadig zijn, is geboren in het jaar 691 na de Hidjrah en zijn echte naam was Shamsud-Deen. Hij werd ibnu Qayyim al-Jawziyyah genoemd omdat zijn vader het hoofd van de Jawziyyah school in Damascus was. Hij werd geboren in een warm nest waar kennis op waarde werd geschat. Hij werd daarom ook in staat gesteld om al op vroege leeftijd te studeren bij enkele van de grootste Geleerden uit zijn tijd, zoals bijvoorbeeld Imaam an-Naabilsi, Shaykh 'Alaa´ud-Deen al-Kindi en anderen maar degene die van grootste invloed was op zijn leven en waarvan hij het meest geleerd heeft was de edele Shaykhul-Islaam ibn Taymiyyah, moge Allah hen allen genadig zijn. Zij aan zij streed Imaam ibnu Qayyim al-Jawziyyah een groot deel van zijn leven op alle mogelijke manieren met zijn leraar en boezemvriend Shaykhul-Islaam ibn Taymiyyah tegen alle vormen van onwetendheid, kwaad en dwaling. Tot zijn eigen studenten behoorden eveneens grote namen zoals de edele Shaykh en Exegeet ibn Kathier, al-Haafidh ibn Rajab al-Hanbali en anderen, moge Allah hem allen genadig zijn. Toen Shaykhul-Islaam ibn Taymiyyah door de heersers van zijn tijd gevangen werd gezet omdat hij die waarheid verkondigde, werd ook Imaam ibnu Qayyim al-Jaywziyyah gevangen gezet voor hetzelfde nobele doel dat door de verdorven heersers als vergrijp wordt aangemerkt. Daar zouden zij vele jaren en vele malen als gevangenen doorbrengen. Zijn leraar overleefde die gevangenschappen uiteindelijk niet. In het jaar 751 na de Hidjrah zou ook Imaam ibn Qayyim al-Jawziyyah sterven, moge Allah hem genadig zijn. Iedereen die hem kende en iedereen die zijn boeken heeft gelezen, kan enkel getuigen van zijn vroomheid. Imaam ibn Kathier, moge Allah hem genadig zijn, heeft over hem gezegd: "Hij had zich gehecht aan het opdoen van kennis, zowel gedurende de dag als in de nacht. Hij zou zoveel mogelijk bidden en lezen en reciteren uit de Qor´aan en hij had een edel karakter. Hij zou anderen altijd met veel genegenheid tegemoet treden en zijn vriendschap betonen. Hij kende geen jaloezie of nijd... Hij zou zijn gebed altijd zo lang mogelijk maken, en dat gold ook voor de buigingen en prosternaties tijdens het gebed."
